„Hewò je mój dodóm, dze je mój Bóg” współczesny portret Kaszubów

„Hewò je mój dodóm, dze je mój Bóg” to współczesny portret Kaszubów w obiektywie Doroty Ozy Kareckiej. Autorka przez ponad rok odwiedzała kaszubskie wsie, miasta i miasteczka, nawiązując bliskie relacje z mieszkańcami, czego efektem są intymne portrety będące odzwierciedleniem ludzkich losów.

Kuźnica, Wsza Buda, Zielony Dwór to nie jedynie kolejne miejsca na mapie, które odwiedziła Oza lecz miejsca, w których realizują się mikronarracje – opowieści o trzech rodzinach, których suma stanowi esencję współczesnej kaszubskości. Fotografie opatrzone są miniaturami literackimi autorstwa Diany Lenart, które stanowią komentarz rozszerzający pole opowiadanych historii. 

Bohaterowie wydawnictwa, to zwykli ludzie zastani przy codziennych rytuałach. Żyją na co dzień pomiędzy Bogiem, tradycją, dumą i rutyną, w miejscu, gdzie się urodzili i gdzie pewnie zostaną do końca, szczęśliwi, jak tylko szczęśliwym można być wiedząc skąd się pochodzi i dokąd idzie. 

Dorota Oza Karecka fotografuje również zwierzęta – faunę kaszubskiego gospodarstwa – bezpretensjonalny bestiariusz codzienności. Naturę, która nie stoi w opozycji do ludzkich bytów. Patrzy się na to z zachwytem, bo prawda o życiu i codzienności jest uniwersalna i dotyczy przecież nas samych i tego, gdzie znajdujemy się wszyscy – pomiędzy ludycznością a sacrum, które sami tworzymy. 

Ostatnia fotografia w książce pozornie nie pasuje do reszty. Jest inna od zwyczajowo bardzo intymnych portretów, jakie Oza robi ludziom. Jest to fotografia nocnego nieba rozświetlonego czerwonymi racami celebrujących jakieś wydarzenie. To powidok pozornie beztroskiego lata przerwanej na chwilę pandemii. Jednak ten moment zatrzymania biegu czasu nie jest odosobnionym na Kaszubach przypadkiem.